Nel dare un’occhiata alle annotazioni sulla settantina di casi in cui, negli ultimi otto anni, ho studiato i metodi del mio amico Sherlock Holmes, ne trovo molti tragici, alcuni comici, un gran numero soltanto strani, me nessuno banale; perché, lavorando come faceva, più per amore della sua arte che per l’accumulo d ricchezza, rifiutava di occuparsi di qualunque indagine che non fosse per qualche verso insolita, e magari fantastica. Di tutti questi casi diversi, tuttavia, non riesco a ricordarne alcuno che presenti caratteristiche più particolari di quello in cui fu coinvolta la nota famiglia di Roylott di Stoke Moran nel Surrey. Gli avvenimenti in questione accaddero nei primi giorni della mia collaborazione con Holmes, quando dividevamo un appartamenti da scapoli in Baker Street. È possibile che io possa averli messi in archivio in precedenza ma a quel tempo fu stipulata una promessa di segretezza, dalla quale sono stato esentato soltanto lo scorso mese, dopo la prematura morte della signora alla quale era stata fatta la promessa. È forse meglio che i fatti possano essere messi in luce solo adesso, poiché ho ragione di ritenere che circolavano voci sulla morte del Dottor Grimesby Roylott, tendenti a rendere la faccenda ancora più terribile della verità.

Fu all’inizio di aprile, nell’anno ’83, che mi svegliai una mattina e trovai Sherlock Holmes completamente vestito, a fianco del mio letto. Di solito si alzava tardi e, poiché l’orologio sulla mensola del camino mi diceva che erano solo le sette e un quarto, lo guardai con una certa sorpresa, e forse anche con un po’ di risentimento, perché ero molto regolare nelle mie abitudini. —Spiacente di svegliarvi di colpo, Watson—disse—ma stamane è accaduto a tutti. La signora Hudson è stata svegliata, si è rifatta su di me ed io su di voi.

—Di che si tratta? Un incendio?

Son sekiz yıldır dostum Sherlock Holmes’un yöntemlerini incelerken aldığım yetmiş tuhaf vakayla ilgili notlarıma bakarken, birçoğunu trajik, bazılarını komik, büyük bir çoğunluğunu sadece tuhaf bulmakla birlikte hiçbirine basmakalıp diyemezdim; çünkü, onun gibi çalışmak servet elde etmekten çok sanatına duyduğu aşk için çalışmayı gerektirdiğinden, olağandışı, hatta gerçekdışı nitelikler sergilemeyen herhangi bir davayla ilgilenmeyi reddetmiştir. Fakat bütün bu çeşitli olaylar arasında, Stoke Moran’ın Roylott adlı tanınmış Surrey ailesiyle ilişkili olaylarda olduğundan daha fazla garip özellikler sergilediğini hatırlamıyorum. Söz konusu olaylar, Holmes’la ortaklığımızın ilk günlerinde Baker Caddesi’nde bekarlar olarak odaları paylaşırken gerçekleşti. Olanları önceden kayıt altına almam mümkün olabilirdi, fakat o zaman bir gizlilik sözü verilmişti, ancak geçen ay söz verilen hanımefendinin vakitsiz ölümüyle bu söz üzerindeki yükümlülüğüm de bozulmuş oldu. Belki de Dr.Grimesby Roylott’un ölümünü gerçekte olduğundan daha da korkunç hale getirebilecek söylentiler varken bunları bilmek istemek için nedenlerim olduğundan olguların şimdi ortaya çıkması gerekiyor.

1983 yılı Nisan ayının başlarında bir sabah Sherlock Holmes’u hazırlanmış ve yatağımın yanında ayakta dikilirken bularak uyandım. Şömine rafındaki saate bakıp henüz yediyi çeyrek geçtiğini görünce biraz şaşkınlık ve belki biraz da kızgınlıkla gözlerimi kırpıştırdım çünkü o genelde geç kalkardı ve benim alışkanlıklarım oldukça düzenliydi. “Seni telaşlandırdığım için üzgünüm, Watson” dedi, “fakat bu sabah bu sık karşılaşılan bir durum. Bayan Hudson beni telaşlandırdı, o benim başıma dikilmişti, ben de senin.”

“Ne var peki—yangın mı?”